Vanuit school werd er gevraagd of we zin hadden om een stukje paard te rijden. Ik vroeg, gaan we dan ook uit Antigua, een beetje door de natuur? Ja we bezoeken een paar omliggende dorpjes. Helaas gingen we maar 1 piepklein stukje over onverharde weg, de rest van de tour moesten de arme paardjes zwoegen over de ongelijk liggende grove keien.

Hoewel de tour opzich heel suf was, qua omgeving en dergelijke, was het toch wel weer even spannend op het paard. Veiligheid eerst, kennen ze niet in Guatemala. We kregen geen enkele instructie over hoe we de paarden moesten besturen of te stoppen. Ga er maar op zitten en gaan met dat paard was meer het motto. Het was de bedoeling dat de paarden gewoon rustig zouden stappen, maar ik zat natuurlijk weer op een paard die alleen maar snel wilde. Om de haverklap begon zij over te gaan in galop of draf (vergeet steeds welk wat is). Maar omdat de stijgbeugels niet op mijn maat stonden, en deze waren ook niet te verstellen, schoot ik steeds uit de beugels en gooide het paard mij dus steeds bij elke sprong de lucht in. Beetje pijnlijke ervaring was dat. Het grappige was, dat wanneer mijn paard begon te rennen, de andere paarden ook volgden waardoor iedereen zat te gillen hohoh!

Nog een spannend momentje was het zitten op een stijgerend paard op de verkeerde weghelft. We reden op een best drukke autoweg, waar de auto’s nogal hard reden. Opeens begon mijn paard te stijgeren en ging op de linker weghelft staan. Auto’s van de linker weghelft kwamen naar mij toegereden, waardoor ik probeerde het paard weer op de rechter weghelft te krijgen. Maar op dat moment kwamen er al weer auto’s van achteren aangereden op de rechter helft, waardoor ik niet terug kon. Gelukkig stopten de toegemoet komende auto’s en kreeg ik uiteindelijk het paard weer onder controle. Zie de foto hieronder! (Klik zoals bij elke foto op de foto om naar het fotoalbum te gaan).

Na het paardrijden hadden we allemaal pijn in onze benen, maar we konden er gelukkig nog wel om lachen.

Posted by admin - 04/02/10 - 2 comments

 

Het is wederom al weer een tijdje geleden, maar ook dit weekend zal ik niet snel vergeten. Met een groep van negen man gingen we dit weekend naar het bekendste meer in Guatemala, Lago Atitlan. Vanaf Antigua is het ongeveer 3 uur rijden in een minibus.

Toen we de vrijdagavond aankwamen, was het te mistig en bewolkt om het uitzicht vanaf boven op de berg te kunnen zien. Het was daarom erg mystiek en spannend wat we zouden treffen als we eenmaal heelhuids zouden aankomen aan de voet van de omliggende vulkanen en aan de rand van het meer.

Omdat het bij aankomst al donker was, konden we het aanzicht niet in zijn volle schoonheid aanschouwen, maar het zeker een plaatje. Omdat er een paar jongens erg honger hadden en moe waren, en het voor hen geen donder uitmaakte waar we sliepen, namen we na drie afwijzingen van hostels waar niet genoeg ruimte was voor de hele groep, genoegen met een goedkoop maar viezig hostel waarvan de buitenkant er ook uitzag als de ghetto. De volgende dag zouden we meer tijd hebben om wat anders te zoeken.

Na op een terras aan het water onze maaltijd genuttigd te hebben. gingen we het dorpje San Pedro ontdekken. Het voorste gedeelte van de groep had als doel een beetje rondkijken waar het leuk is, misschien een beetje avontuur in een achteraf straatje en vooral geen haast om ergens zo snel mogelijk bier te halen. Het achterste gedeelte van de groep had dat wel, dus die was ik met het voorste gedeelte van de groep al snel kwijt geraakt. Maar met ons kleine groepje hadden hoorden we ergens in de verte muziek klinken waar gezellige lichtjes branden. Hier moeten we eens een kijkje gaan nemen zeiden we tegen elkaar. De tent heet Zoola en het was er gezellig hippie achtig. Relaxte mensen die onderuit gezakt naar een live optreden van Brooke Sharkey zaten te luisteren. Ik genoot ook met volle teugen van het optreden, (en zo trof de toeval zich ook later weer in Semuc Champey waar hetzelfde meisje in ons hostel verbleef maar dat terzijde).

Maar nu het spannende van dit avontuur. Iets tegen 11´ven werden we vriendelijk maar toch dringend verzocht om de toko te verlaten. Ik vond het een beetje vreemd waarom ze dit zo gehaast drie keer kwamen vragen of we de rekening wilden betalen, maar een kwartier later werd dit duidelijk.

Ik dacht dat de vroege sluitingstijd lag aan de soort tent, dat het meer een restaurant was dan een kroeg, maar toen we op straat stonden en net bedacht hadden waar het nog meer leuk was om naar toe te gaan, stormden er opeens vanuit het donker vanaf de berg een stuk of 100 man met cowboy hoeden naar beneden. Eerst dacht ik nog, oh leuk, een lokaal feest! Maar toen er een politieauto volgde met een aantal kerels met knuppels, en toen eigenaren van kroegen en hotels op strand een beetje bezorgd en geirriteerd stonden te kijken werd wel duidelijk dat het niet om een gezellig feestje ging, waar de mannen naar toe gingen.

We vroegen het aan een buitenlandse kroegeigenaar: ¨meneer, wat doen al die mannen daar met die hoeden?¨ Het bleek al maanden een grote spanning te staan tussen de lokale bevolking en het toerisme in het plaatsje San Pedro. De lokale bevolking, voornamelijk evangelisch van religie, is het niet met de sluitingstijd eens. De wet in Guatemala stelt 1 uur maximale sluitingstijd, maar de lokale bevolking wil 11 uur. Waarschijnlijk niet omdat ze last hebben van geluidsoverlast, maar meer omdat het niet bij hun geloof past. Om er voor te zorgen dat de kroegen eerder sluiten, zodat zij dus de wet naar eigen wil en hand creeeren, gaan ze al dan niet met geweld toeristen uit kroegen zien te krijgen. In de kroeg waar wij naar binnen wilden, gingen ze alleen met zijn allen met een agressieve houding staan. Omdat de mensen binnen niet wisten wat er aan de hand was, gingen ze naar buiten. Wij besloten daarom ook maar naar bed te gaan.

De volgende dag hoorde ik dat ze het in een andere kroeg met pepperspray hadden gespoten om mensen naar buiten te krijgen. Omdat dit al een paar keer is voorgevallen, spannen de eigennaren van hotels en kroegen nu samen. Maar helaas, deze lokalen hebben de macht in handen. Men is bang dat de toeristen zullen verdwijnen, wat natuurlijk ook negatief is voor de lokalen, maar daar blijken ze niet mee te zitten.

De volgende dag heb ik samen met twee andere meisjes heerlijk gerelaxed in het hippie plaatsje San Marcos. In dit kleine plaatsje zijn er bijna geen kroegen en bestaat het toerisme vooral uit mensen die opzoek zijn naar zichzelf of naar het universme. Yoga cursussen tot aan fullmoon cursussen, waarbij je de 4de week van de cursus geen enkel woord mag spreken om helemaal tot jezelf te kunnen komen. Wij hebben er alledrie een massage genomen. Het grappige was, omdat we natuurlijk niet tegelijk bij 1 iemand terecht konden, we alledrie door iemand anders gemasseerd werden. Na 1 uur massage kwamen we op de afgesproken plek terug om onze ervaringen uit te wisselen, en die waren alledrie totaal anders, ik was bijvoorbeeld de enige die totaal naakt moest voor de full body massage.

Totaal relaxed keerden we met het bootje weer terug in San Pedro. We hadden voor die avond een veel een veel beter hotel geregeld. Het was maar 2 euro duurder, maar dit was het 100 keer waard. Zo´n luxe, dat zou voor ons in europa onbetaalbaar zijn.

Zaterdagavond besloten we maar voor 11 uur de kroeg uit te zijn, uit voorzorgsmaatregel. De volgende dag weer met de boot naar de volgende plaats, namelijk Panachachel. Hier op de markt nog een schoudertas gekocht en daarna weer voldaan met de minibus naar Antigua. Op naar de laatste week school!

Posted by admin - 31/01/10 - 1 comment

 

Elke week werd er wel een smoes gevonden om happy hours te organiseren. Vorige week was het voetbal, deze week was het karaoke. In begin durfde niemand behalve de “clown” van de school (manusje van alles) de microfoon aan te raken, maar na een heleboel gratis cuba libres wilde iedereen wel een liedje wagen.

Zo werd het nog een hele gezellige middag, zelfs de directeur van de school moest aan het einde door twee anderen naar huis gebracht worden. Hij was dan ook de hele tijd iedereen meer rum aan het bijschenken, omdat hij het zo gezellig vond!

Posted by admin - 28/01/10 - 1 comment

 

Ik had van anderen al wat verhalen gehoord over het mysterieuze dorpje Pastores, wat alleen maar bestaat uit werkplaatsen en winkeltjes waar men leren laarzen verkoopt. Een hele straat vol met alleen maar cowboylaarzen.

Het schijnt dat men er vanuit heel Guatemala naar toe komt om daar custom made laarzen te laten maken. Zo had ook een meisje van mijn school daar laarzen laten maken die ze een week later kon komen ophalen. Ik was erg benieuwd naar het plaatsje en ging met haar mee.

We gingen met de Chickenbus, dat was weer een hele belevenis opzich. Aangekomen in plaatsje bewonderde we alle winkeltjes met de meest bizare laarzen, bijvoorbeeld van slangenleer, met op de punt van de neus van de laars het hoofd van de slang.

Omdat ik daar nu eenmaal toch al was, en natuurlijk niet naar huis kon gaan zonder een paar laarzen vanuit dit mysterieuze plaatsje, ging ik ook bekijken wat voor een soort ik zou willen. Je kon gewoon een combinatie maken van wat je daar zag staan, bijvoorbeeld ” ik wil graag die kleur leer, met dat patroon, met dat borduursel, met die ronde neus, met die hak, zo hoog”.

Maar omdat de laarzen van Valerie niet zo waren geworden zoals ze bedoeld had, en er een vouw in het leer zat, bedacht ik me dat ik beter een paar kon uitzoeken wat al klaar was, om niet voor verassingen te komen te staan. Omdat ik niet precies wist wat ik wilde, heb ik gewoon maar een paar genomen. Ik ben benieuwd of ik ze nog vaak ga dragen in Nederland, maar het is in iedergeval een leuk aandenken. Daarnaast zou je voor dezelfde laarzen in Nederland letterlijk 10 keer zoveel betalen om ze naar jouw smaak met de hand te laten maken, dus die kans kon ik niet laten liggen..

Ik heb er al een keer mee paard gereden. Helaas is Evert nu de pineut om er mee rond te zeulen in zijn backpack, omdat die van mij te klein is om het erbij te proppen.

Posted by admin - 27/01/10 - 2 comments

 

Afgelopen weekend zijn we met een groep van 10 man/vrouw (duits, engels, americaans, nederlands) van de spaanse school naar Monterrico geweest.

Monterrico is een klein badplaatsje, gelegen aan de Pasific Coast van Guatemala. Het plaatsje staat bekend om haar vulkanische zwarte zandstranden en jaarlijkse toevloed van overzeese schildpadden. Hoewel er natuurlijk wel een paar buitenlandse toeristen waren, is het plaatsje vooral een belangrijke weekend vluchtplaats voor inwoners van Guatemala City. In vergelijking met de grote stad, is het daar voor Guatemaltecos een paradijs om te kunnen ontvluchten van de criminaliteit en drukte. In het plaatsje zijn geen pinautomaten of engelstalige menukaarten te vinden. Verder zijn er heel veel eettentjes direct op straat. Ook zijn er twee natuurreservaten,  een Mangrove forest/swamp met heel veel vogels en een turtle/crocodile reservaat.

We hadden er een bungalow gehuurd voor het weekend omdat we met een grote groep waren. Bij de bungelow zat een eigen grote voortuin en zwembad bij in, waarvanuit je een prachtig uitzicht had over de zee.

De eerste avond hadden we in de bungalow gekookt en gedronken. Toen we om 1 uur snachts klaar waren om de strandfiestas uit te checken, bleek alles al uitgestorven.

Zaterdagochtend/begin middag op het strand gelegen en smiddags zijn we met een motorloze boot de Mangrove ingeweest, waar we veel volgens hebben gespot (helaas geen turtels en krokodillen).

‘Savonds hebben we gegeten in een restaurant en daarna op het strand gefeest met allerlei Guatemaltecos. Deze waren allemaal erg vriendelijk en vonden het leuk om met ons te praten in het gebrekkig spaans. Wat me ook opviel dat het heel normaal was voor Guatemalteese stelletjes (mannetje/vrouwtje) om samen met een ander meisje te dansen. Ik en een ander duits meisje werden de hele tijd gesandwiched door stelletjes. De meisjes dansten ook intiem met ons, terwijl dat voor hen natuurlijk niks betekende, maar ik vond dat wel bijzonder voor een land waar homoseksualiteit een groot taboe is.

Na heel wat Cuba Libres en uitnodigingen om een ander weekend een ander uitstapje te maken, ging ik voldaan naar bed. De volgende dag nog gechilled aan het strand en zwembad en daarna weer met de Minibus naar Antigua.

Posted by admin - 24/01/10 - 4 comments

 

Mijn school organiseert een heleboel uitjes, de een meer geslaagd dan de ander, maar vandaag was het weer een bijzondere. Niet bijzonder qua globale inhoud, want we gingen namelijk een potje voetballen, maar bijzonder in de zin van de uitwerking van de details.

Toen ik me had opgegeven om mee te gaan met het potje voetballen, had ik het allemaal wat knulliger verwacht. Ik verwachtte een klein afgetrapt stoffig veldje, ergens aan de rand van Antigua zelf. Daarnaast verwachtte ik een vriendschappelijk lollig potje balletje overtrappen, maar niks bleek minder waar.

We gingen met 2 minibusjes een aardig stukje uit Antigua, reden langs heel wat bovenstaand beschreven veldjes maar kwamen uiteindelijk hoog in de bergen, wat een prachtig uitzicht gaf, aan bij een echt voetbalstadiumpje. Het grasveld had de juiste afmetingen, kleedhokken en een heuze tribune. De leeraren begonnen zich om te kleden en al gauw hadden ze allemaal hetzelfde voetbaltenu aan (sokken, shorts en shirts). Zo zag het er allemaal wel heel proffessioneel uit. Ook de leerlingen (ook de meisjes) kregen een broekje en een shirt van de school aan, 1 compleet team.

Toen kwam de tegenpartij aan. Het zou een wedstrijd worden met de leraren en leerlingen van de school tegen de Policia Turista. Die gasten zagen er toch wel een beetje bruut uit, zeker nadat zij ook in een ander tenu waren gehezen. De meeste van hen droegen ook nog eens scheenbeschermers en zagen er naar uit alsof ze het wel heel serieus namen.

Ik had het eerste gedeelte van de eerste helft meegespeeld, maar was al snel buiten adem door een slechte conditie, een brandende zon en de flinke altitude daarboven in de wolken. Daarnaast was het ook niet zo leuk om tegen de brute politie te spelen die wel erg graag wilden winnen. Je verwacht dat ze nog een beetje zachtjes doen met de meisjes, maar na een flinke elleboog stoot tegen me oor en paar tot mislukking gedoemde pogingen om de bal te veroveren (ik zonder scheenbeschermers en geen voetbalschoenen, maar mijn Vans) had ik het toch sowieso wel gezien.

Langs de zijlijn heb ik de tweede helft gevolgd met een Cuba Libre in de hand. De directeur van de school had namelijk besloten dat Happy Hour, wat eigenlijk pas in de derde helft zou beginnen, al in de tweede helft van start moest gaan. En Happy Hour betekent niet, 2 drankjes voor de prijs van 1, maar gewoon gratis Cuba Libres slampen.

Op deze manier was het toch best genieten, die voetbalwedstrijd. Toen er plotseling opeens wat raars gebeurde, het ging te snel om te volgen wie er nou precies begonnen was, maar een aanvaller van de tegenpartij kwam in de buurt van ons goal en probeerde te scoren. De keeper van ons team, die overigens geen leraar was van mijn school, maar iemand die meegekomen was (wet niet waar vandaan), schopte de aanvaller in zijn gezicht terwijl hij op de grond lag. Toen kwam natuurlijk het hele politie team op de keeper afgerend om hem vervolgens te schoppen en slaan, waarop vervolgens een paar van ons team er ook weer op af gingen. Gelukkig gingen er een paar leeraren er tussen staan om het te laten ophouden. Maar het spel was gelijk afgelopen, het politie team pakten gelijk hun spullen en gingen er vandoor. Het spelletje was dus nog niet echt afgelopen, maar het was waarschijnlijk wijs om er mee op te houden. Nadat de politie er vandoor was, gingen wij nog even door met het Happy Hour gebeuren, waarna we daarna gelukkig vrolijk en lallend weer naar huis gingen.

Posted by admin - 21/01/10 - 3 comments

 

Vandaag heb ik met een klein groepje van school een Macadamia Nut Tour gedaan. Helaas stelde de tour geen ene moer voor. Op de plantage kregen we een korte uitleg over een oude machine om de schillen van de noten te verwijderen, over een simpel systeem om noten te sorteren op grootte en welke producten ze er allemaal van maakten.

Aan het einde van de tour (in totaal misschien 10 minuten) heb ik ter demonstratie een facial behandeling gehad met de olie van de Macadamia, mijn gezicht voelde super vet, maar wel heel zacht, haha!

Maar wat de tour spannend maakte, was het vervoer naar de plantage. We gingen namelijk met de berucht en beroemde Chickenbus. De oude afgekeurde schoolbussen uit de USA, die hier helemaal gepimpt wordt met Jezus leuzen en kitscherige kleuren en neonlichten. Deze bussen worden voornamelijk gebruikt door het lokale volk, je betaald echt werkelijk niks voor een ritje ergens naartoe. De prijs varieert ook voor hetzelfde stuk. Je kan de bussen op elke hoek van de straat aanhouden als je er in wil, en het instappen doen ze ook nog wel eens rijdend (de deur staat open, oude vrouwtjes hijsen ze er gewoon in). Maar er schijnen ook veel ongelukken met de bussen te gebeuren en dat is ook niet zo gek nu ik heb ervaren hoe ze rijden, als gekken!

Posted by admin - 20/01/10 - 0 comments

 

Vandaag heb ik mijn eerste aarbeving ooit gevoeld en het was gelijk een flinke! Volgens metingen was de aardbeving in Guatemala 6.0 op de schaal van Richter.

Ik zat net als iedereen aan tafel met mijn lerares. Plotseling keek mijn lerares mij verschrikt aan en mompelde wat in het spaans. Ik had gelukkig net het werkwoord ”temblar” geleerd, dus ving er iets uit op. Het gekke was dat ik de eerste voelbare beving wel had gevoeld (de reden waarom mijn lerares zo verschrikt keek), maar ik had het nog niet geregistreerd in mijn hoofd als een aardbeving omdat ik die natuurlijk nog nooit had gevoeld.

Toen begon de aarde nog eens flink te schudden. Echt een heel raar gevoel, netalsof je op een gammel treinstation staat waar een dikke goederentrein voorbij komt denderen. Alleen was het in dit geval dus de grond direct onder mijn voeten en mijn maag draaide zich om en ik voelde me duizelig in mijn hoofd (mijn lichaam voelde zich letterlijk gedesorrienteerd). Toch besefte ik nog steeds niet helemaal wat er gaande was, maar toen iedereen, met de leraren voorop naar een open plek in de school renden, ben ik er maar hard achteraan gerend.

Heel stom, kon me herinneren dat ik ooit eens op de basisschool geinstructueerd was om onder een bureau te schuilen in een geval van een aarbeving. Dat was nu dus niet zo’n slim plan. Zorgen dat je geen dak boven je hoofd had, was nu de kwestie.

Staandend in de openlucht en nog niet helemaal begrijpend of het nou een aardbeving was of een volkaan uitbarsting, renden er een paar om het hoekje om de zeer dichtbije volkaan te kunnen zien. Ik had niet geweten wat het verstandigst was in het geval van een volkaan uitbarsting en dikke lava stromen (rennen, maar waar naar toe?), maar gelukkig spoot de volkaan alleen maar dikke aswolken en geen lava.

Iedereen moest nog even bijkomen van de schrik. De lokalen zeiden dat het wel vaker gebeurd, maar dat deze keer wel een heftige was. Daarnaast was iedereen natuurlijk erg opgefokt door de gebeurtenissen in Haiti.

De aarbeving tijdens de les was om half 10 ofzo. Toen we later in huis aan de lunch zaten, begon de aarde weer te trillen. Toen bleven de meisjes die hier het huis verzorgen wel gewoon zitten en glimlachten. Hierdoor was ik wat meer gerust, maar toch riep ik met een glimlach terug “No me gusta!”.

Officieel bericht online

The United States Geological Service recorded an earthquake in Guatemala that measures 6.0 on the Richter scale on January 18, 2010, six days after the Haiti earthquake.

Posted by admin - 18/01/10 - 3 comments

 

Het is al weer een week geleden dat ik de volkaan Pacaya heb beklommen, dus het verhaal zal er iets minder spectaculair uitkomen dan het werkelijk was, maar het was me toch een avontuur!

In de lonely planet stond een heel verhaal over de gevaren die er vroeger waren, namelijk veel bandieten die toeristen beroofden. Maar omdat er nu toeristen politie rondloopt zou het nu wel veilig zijn. Toch is het advies, altijd met een groep en gids blijven. Daarnaast stond er in de lonely planet dat er ook nog wel eens toeristen geraakt worden door een rondvliegend stuk lava. Dus veel plezier gringos!

Aangekomen bij de voet van de volkaan kregen we een gids toegewezen, hij zou ons begeleiden naar de top en weer terug. Ook hij zei dat het belangrijk was om bij elkaar te blijven in een groep of we allemaal een zaklamp bij ons hadden voor de afdaling in het donker.

Na 2 uur zonder echte pauzes met een hoog tempo de volkaan op te klimmen waren we op de hard geworden lava korst aangekomen. Ik dacht dat we gewoon vanaf een afstand de stromende lava zouden bekijken, en dat was ook zo. MAAR, tussen de hard geworden lava waar we overheen liepen, was door scheuren heen ook hot lava te zien. Je moest dus heel voorzichtig zijn waar je je voet neer zette en over de scheuren met daaronder lava heen springen. 1 stap verkeerd en doeg voetje. Er waren ook mensen met goedkope schoenen waarvan het rubber van de zool was weggesmolten omdat de stenen waar we overheen liepen zo heet waren.

Het voelde er letterlijk en figuurlijk ‘Like Hell’. Het rook er overal naar verbrand rubber en zwavel, door de dampende hitte die onder de stenen vandaan kwam en brandende zon zag je geen hand voor ogen en het was iedereen voor zichzelf daarboven. Sommige stukken harde korst brokkelde af als je er op ging staan, dus ik vond op dat moment niet zo leuk meer. Metaforisch gezien bevonden we ons op de chocolade korst van een ijsje. De hele korst zou kunnen afbreken en gaan verschuiven. Toch stonden er mensen gewoon marsmellows te smelten. Maar nog het ergste van het hele verhaal, onze gids was opeens heel snel langs een ander stuk dan we omhoog waren gekomen, weg van de groep. Ik had knikkende knieen door te veel inspanning en te weinig gegeten, dus ik was samen met iemand anders van mijn groep dezelfde weg weer afgedwaald, zonder gids, maar tenminste wel op eigen tempo.

Weer op gewone aarde, waren we met zijn drieen, zonder gids. Omdat er zoveel verhalen rondgingen over risicos van overvallen wilden we niet als gemakkelijke prooien met zijn drieen blijven wachten in de hoop dat onze groep nog achter ons was. Daarom namen we maar het zekere voor het onzekere en zijn we een andere groep gevolgd. Ondertussen in het donker langs een smal steil bergpad naar beneden, wat niet dezelfde weg was dan dat we boven waren gekomen. De gids van die groep mompelde iets van dat we moesten wachten op onze eigen gids, waardoor we het idee kregen dat de bus van die groep ergens anders stond dan die van ons. Maar in het donker op dat pad alleen zijn was voor ons drie geen optie, dus toch maar die groep gevolgd. Na een bizare afdaling in het donker kwamen we aan bij een restaurant, waar we onze eigen groep hebben opgewacht. In het donker kon je de stromende lava heel goed zien, dat was echt bizar dat we daar zo dichtbij waren geweest..

Door het verliezen van mijn gids en knikkende knieen van inspanning heb ik dit avontuur helaas niet optimaal kunnen ervaren. Het laatste gedeelte bestond namelijk meer uit first things first (veiligheid van mezelf) dan genieten, maar al met al was het toch wel heel bijzonder om het allemaal zo van dichtbij te zien. In een 1ste of 2de wereldland, zouden ze dit nooit toestaan, dus het is toch wel uniek (en gekkenwerk).

Klik hier of op de foto om naar mijn picasa fotoalbum van de volkaan Pacaya te gaan.

Posted by admin - 13/01/10 - 2 comments

 

Wat foto’s van gebouwen & mensen in Antigua.

Posted by admin - 09/01/10 - 0 comments