We zijn drie nachten verbleven op het magische eiland de Ometepe. Dit eiland heeft zich midden in het meer van Nicaragua gevormd door het onstaan van twee volkanen in het holoceen. In de krater van 1 vulkaan heeft zich later een meer gevormd. De vulkanen zijn op alle plaatsen van het eiland zichtbaar, en het leven op Ometepe cirkelt er letterlijk omheen. Alle dorpjes liggen aan de voeten van de vulkanen en om vanuit het ene dorpje naar het andere dorpje te komen, moet men helemaal om de vulkanen heen rijden. De wegen die daar liggen zijn bar slecht, en we hebben 2 uur in een oude schoolbus gezeten om een aantal kilometer te overbrugen, maar dat komt ook omdat ze overal stoppen.

Op de eerste dag zijn we gaan wandelen naar een natuurlijke spring op het eiland. Vers water dus, maar helaas hadden de lokalen er een betonnen bak om heen gebouwd, zodat het meer leek op een vies zwembad, omdat er ook allemaal blaadjes in dreven, dan op een natuurlijk verschijnsel. Maar het water, op de vieze blaadjes en mos stukken in het water na, was glashelder en lekker fris.

De volgende dag twijfelde Evert en ik of we weer zouden vertrekken of toch nog een dagje langer zouden blijven. Omdat het openbaar vervoer erg slecht was op het eiland, en taxi´s heel duur, was het lastig om op eigen houtje dingen te gaan ondernemen. Een vulkaan beklimmen zagen we niet zitten in de hitte die we in de schaduw al nauwelijks konden handelen. De klim zou namelijk 8 uur in totaal zijn, heen en weer.

De rest van de tripjes waren behoorlijk prijzig, maar we zijn toch nog een dag gebleven en ik heb samen met een Nederlands stel die we op de boot naar het eiland hebben ontmoet een paardrijtripje gemaakt. Evert ging er op de fiets achterna omdat hij bang was weer alergisch te worden. Op de heenweg gingen we over de weg naar een volgend dorpje. Daar gingen we de een beetje historisch doen. De eerste bewoners van Ometepe waren Nahuas indianen. In het voetspoor van de Nahuas vestigden vervolgens de Niquirano indianen belangrijke nederzettingen op het eiland. Hiervan kan men op Ometepe nog steeds de sporen vinden, in de vorm van stenen met hiëroglyfen. De oudste daarvan dateren van 300 jaar voor onze jaartelling.

Op de terugweg gingen we met de paarden over het strand. Dat was heel leuk en mooi. De paarden wilden alleen maar rennen. We gingen zelfs  in galop. Wat een stuk beter ging dan die gekke draf waarbij je alle kanten uit geschud wordt. Evert heeft vanuit stilstand op fiets nog wat mooie foto´s van ons weten te maken. Die volgen later, want mijn usb en camera krijg ik in dit internetcafe niet aan de praat.

Oh ja, we waren die dag ook erg vroeg opgestaan, namelijk om half 6, want volgens velen is de zonsopgang op dit eiland een van de mooiste. Nou, ik stond aangekleed en wel naast mijn bed om naar de zonsopgang te kijken. Toen was het bewolkt.. Maar we gingen niet alleen voor de zonsopgang vroeg opstaan, maar ook voor een wandeling in het bos. We hadden in de Lonely Planet een wandelroute gevonden die ons wel spannend leek. Om de grootste kans op dieren te zien te hebben, hadden we besloten de tocht zo vroeg mogelijk te doen. Met de zonsopgang was dit natuurlijk een goede combinatie. Toen we om 6 uur gingen lopen, liepen er twee honden met ons mee. Die probeerden we bij het begin van het wandelpad af te schudden. Het pad bestond uit tegen elkaar aangelegde grote keien van de vulkanen, maar de honden vonden het veel te leuk dat ze er op uit konden, en kwispelden met hun staarten en renden vrolijk rond. Wij waren daar niet zo blij mee, want al gelijk in het begin zagen we een hele groep apen. De honden begonnen ook naar ze te blaffen, waardoor de apen er natuurlijk vandoor gingen. Met veel moeite hebben we de honden uiteindelijk weten af te schudden. Toen stonden we letterlijk onder en midden in de groep apen die van de ene boom naar de andere boom slingerden. Maar omdat de apen al wat opgefokt waren door de honden en wij ook maar bleven staan, begonnen ze op een gegeven moment met takken naar beneden te gooien. Toen hebben we maar een sprintje getrokken in doop later nog een groep tegen te komen. Helaas zagen we deze niet meer van zo dichtbij, maar we hebben nog wel twee slangen gezien, Evert ging er bijna opstaan, en een heleboel aparte vogels. Al met al was het vroege opstaan het toch wel waard geweest.

Posted by admin - 23/02/10 - 1 comment

 

Om 4.30 werden we opgehaald om tijdens de zonsopgang op een van de tempels te kunnen staan. Erg vroeg uit bed dus.

Aangekomen in het park, maakten de tempels toch wel indruk op ons, ookal waren we nog zo slaperig. De gids vertelde veel over de tempels en de verhalen eromheen. Op sommige tempels mocht je ook op, en dat gaf een werelds uitzicht. De grote tempels steken boven de bomen van de jungle uit, dus als je op een van de grote tempels staat, kan je de toppen van de andere tempels boven de bomen uit zien steken. De bomen lijken dan een soort wolken, waarop kleine tempels staan. Net uit een film! Heel mooi en mysterieus dus.

Verder wees de gids ons nog op wat aapjes en een schorpioen, die staat ook de foto.

Posted by admin - 11/02/10 - 0 comments

 

Afgelopen weekend zijn we met een groep van 10 man/vrouw (duits, engels, americaans, nederlands) van de spaanse school naar Monterrico geweest.

Monterrico is een klein badplaatsje, gelegen aan de Pasific Coast van Guatemala. Het plaatsje staat bekend om haar vulkanische zwarte zandstranden en jaarlijkse toevloed van overzeese schildpadden. Hoewel er natuurlijk wel een paar buitenlandse toeristen waren, is het plaatsje vooral een belangrijke weekend vluchtplaats voor inwoners van Guatemala City. In vergelijking met de grote stad, is het daar voor Guatemaltecos een paradijs om te kunnen ontvluchten van de criminaliteit en drukte. In het plaatsje zijn geen pinautomaten of engelstalige menukaarten te vinden. Verder zijn er heel veel eettentjes direct op straat. Ook zijn er twee natuurreservaten,  een Mangrove forest/swamp met heel veel vogels en een turtle/crocodile reservaat.

We hadden er een bungalow gehuurd voor het weekend omdat we met een grote groep waren. Bij de bungelow zat een eigen grote voortuin en zwembad bij in, waarvanuit je een prachtig uitzicht had over de zee.

De eerste avond hadden we in de bungalow gekookt en gedronken. Toen we om 1 uur snachts klaar waren om de strandfiestas uit te checken, bleek alles al uitgestorven.

Zaterdagochtend/begin middag op het strand gelegen en smiddags zijn we met een motorloze boot de Mangrove ingeweest, waar we veel volgens hebben gespot (helaas geen turtels en krokodillen).

‘Savonds hebben we gegeten in een restaurant en daarna op het strand gefeest met allerlei Guatemaltecos. Deze waren allemaal erg vriendelijk en vonden het leuk om met ons te praten in het gebrekkig spaans. Wat me ook opviel dat het heel normaal was voor Guatemalteese stelletjes (mannetje/vrouwtje) om samen met een ander meisje te dansen. Ik en een ander duits meisje werden de hele tijd gesandwiched door stelletjes. De meisjes dansten ook intiem met ons, terwijl dat voor hen natuurlijk niks betekende, maar ik vond dat wel bijzonder voor een land waar homoseksualiteit een groot taboe is.

Na heel wat Cuba Libres en uitnodigingen om een ander weekend een ander uitstapje te maken, ging ik voldaan naar bed. De volgende dag nog gechilled aan het strand en zwembad en daarna weer met de Minibus naar Antigua.

Posted by admin - 24/01/10 - 4 comments

 

Mijn school organiseert een heleboel uitjes, de een meer geslaagd dan de ander, maar vandaag was het weer een bijzondere. Niet bijzonder qua globale inhoud, want we gingen namelijk een potje voetballen, maar bijzonder in de zin van de uitwerking van de details.

Toen ik me had opgegeven om mee te gaan met het potje voetballen, had ik het allemaal wat knulliger verwacht. Ik verwachtte een klein afgetrapt stoffig veldje, ergens aan de rand van Antigua zelf. Daarnaast verwachtte ik een vriendschappelijk lollig potje balletje overtrappen, maar niks bleek minder waar.

We gingen met 2 minibusjes een aardig stukje uit Antigua, reden langs heel wat bovenstaand beschreven veldjes maar kwamen uiteindelijk hoog in de bergen, wat een prachtig uitzicht gaf, aan bij een echt voetbalstadiumpje. Het grasveld had de juiste afmetingen, kleedhokken en een heuze tribune. De leeraren begonnen zich om te kleden en al gauw hadden ze allemaal hetzelfde voetbaltenu aan (sokken, shorts en shirts). Zo zag het er allemaal wel heel proffessioneel uit. Ook de leerlingen (ook de meisjes) kregen een broekje en een shirt van de school aan, 1 compleet team.

Toen kwam de tegenpartij aan. Het zou een wedstrijd worden met de leraren en leerlingen van de school tegen de Policia Turista. Die gasten zagen er toch wel een beetje bruut uit, zeker nadat zij ook in een ander tenu waren gehezen. De meeste van hen droegen ook nog eens scheenbeschermers en zagen er naar uit alsof ze het wel heel serieus namen.

Ik had het eerste gedeelte van de eerste helft meegespeeld, maar was al snel buiten adem door een slechte conditie, een brandende zon en de flinke altitude daarboven in de wolken. Daarnaast was het ook niet zo leuk om tegen de brute politie te spelen die wel erg graag wilden winnen. Je verwacht dat ze nog een beetje zachtjes doen met de meisjes, maar na een flinke elleboog stoot tegen me oor en paar tot mislukking gedoemde pogingen om de bal te veroveren (ik zonder scheenbeschermers en geen voetbalschoenen, maar mijn Vans) had ik het toch sowieso wel gezien.

Langs de zijlijn heb ik de tweede helft gevolgd met een Cuba Libre in de hand. De directeur van de school had namelijk besloten dat Happy Hour, wat eigenlijk pas in de derde helft zou beginnen, al in de tweede helft van start moest gaan. En Happy Hour betekent niet, 2 drankjes voor de prijs van 1, maar gewoon gratis Cuba Libres slampen.

Op deze manier was het toch best genieten, die voetbalwedstrijd. Toen er plotseling opeens wat raars gebeurde, het ging te snel om te volgen wie er nou precies begonnen was, maar een aanvaller van de tegenpartij kwam in de buurt van ons goal en probeerde te scoren. De keeper van ons team, die overigens geen leraar was van mijn school, maar iemand die meegekomen was (wet niet waar vandaan), schopte de aanvaller in zijn gezicht terwijl hij op de grond lag. Toen kwam natuurlijk het hele politie team op de keeper afgerend om hem vervolgens te schoppen en slaan, waarop vervolgens een paar van ons team er ook weer op af gingen. Gelukkig gingen er een paar leeraren er tussen staan om het te laten ophouden. Maar het spel was gelijk afgelopen, het politie team pakten gelijk hun spullen en gingen er vandoor. Het spelletje was dus nog niet echt afgelopen, maar het was waarschijnlijk wijs om er mee op te houden. Nadat de politie er vandoor was, gingen wij nog even door met het Happy Hour gebeuren, waarna we daarna gelukkig vrolijk en lallend weer naar huis gingen.

Posted by admin - 21/01/10 - 3 comments

 

Vandaag heb ik met een klein groepje van school een Macadamia Nut Tour gedaan. Helaas stelde de tour geen ene moer voor. Op de plantage kregen we een korte uitleg over een oude machine om de schillen van de noten te verwijderen, over een simpel systeem om noten te sorteren op grootte en welke producten ze er allemaal van maakten.

Aan het einde van de tour (in totaal misschien 10 minuten) heb ik ter demonstratie een facial behandeling gehad met de olie van de Macadamia, mijn gezicht voelde super vet, maar wel heel zacht, haha!

Maar wat de tour spannend maakte, was het vervoer naar de plantage. We gingen namelijk met de berucht en beroemde Chickenbus. De oude afgekeurde schoolbussen uit de USA, die hier helemaal gepimpt wordt met Jezus leuzen en kitscherige kleuren en neonlichten. Deze bussen worden voornamelijk gebruikt door het lokale volk, je betaald echt werkelijk niks voor een ritje ergens naartoe. De prijs varieert ook voor hetzelfde stuk. Je kan de bussen op elke hoek van de straat aanhouden als je er in wil, en het instappen doen ze ook nog wel eens rijdend (de deur staat open, oude vrouwtjes hijsen ze er gewoon in). Maar er schijnen ook veel ongelukken met de bussen te gebeuren en dat is ook niet zo gek nu ik heb ervaren hoe ze rijden, als gekken!

Posted by admin - 20/01/10 - 0 comments

 

Het is al weer een week geleden dat ik de volkaan Pacaya heb beklommen, dus het verhaal zal er iets minder spectaculair uitkomen dan het werkelijk was, maar het was me toch een avontuur!

In de lonely planet stond een heel verhaal over de gevaren die er vroeger waren, namelijk veel bandieten die toeristen beroofden. Maar omdat er nu toeristen politie rondloopt zou het nu wel veilig zijn. Toch is het advies, altijd met een groep en gids blijven. Daarnaast stond er in de lonely planet dat er ook nog wel eens toeristen geraakt worden door een rondvliegend stuk lava. Dus veel plezier gringos!

Aangekomen bij de voet van de volkaan kregen we een gids toegewezen, hij zou ons begeleiden naar de top en weer terug. Ook hij zei dat het belangrijk was om bij elkaar te blijven in een groep of we allemaal een zaklamp bij ons hadden voor de afdaling in het donker.

Na 2 uur zonder echte pauzes met een hoog tempo de volkaan op te klimmen waren we op de hard geworden lava korst aangekomen. Ik dacht dat we gewoon vanaf een afstand de stromende lava zouden bekijken, en dat was ook zo. MAAR, tussen de hard geworden lava waar we overheen liepen, was door scheuren heen ook hot lava te zien. Je moest dus heel voorzichtig zijn waar je je voet neer zette en over de scheuren met daaronder lava heen springen. 1 stap verkeerd en doeg voetje. Er waren ook mensen met goedkope schoenen waarvan het rubber van de zool was weggesmolten omdat de stenen waar we overheen liepen zo heet waren.

Het voelde er letterlijk en figuurlijk ‘Like Hell’. Het rook er overal naar verbrand rubber en zwavel, door de dampende hitte die onder de stenen vandaan kwam en brandende zon zag je geen hand voor ogen en het was iedereen voor zichzelf daarboven. Sommige stukken harde korst brokkelde af als je er op ging staan, dus ik vond op dat moment niet zo leuk meer. Metaforisch gezien bevonden we ons op de chocolade korst van een ijsje. De hele korst zou kunnen afbreken en gaan verschuiven. Toch stonden er mensen gewoon marsmellows te smelten. Maar nog het ergste van het hele verhaal, onze gids was opeens heel snel langs een ander stuk dan we omhoog waren gekomen, weg van de groep. Ik had knikkende knieen door te veel inspanning en te weinig gegeten, dus ik was samen met iemand anders van mijn groep dezelfde weg weer afgedwaald, zonder gids, maar tenminste wel op eigen tempo.

Weer op gewone aarde, waren we met zijn drieen, zonder gids. Omdat er zoveel verhalen rondgingen over risicos van overvallen wilden we niet als gemakkelijke prooien met zijn drieen blijven wachten in de hoop dat onze groep nog achter ons was. Daarom namen we maar het zekere voor het onzekere en zijn we een andere groep gevolgd. Ondertussen in het donker langs een smal steil bergpad naar beneden, wat niet dezelfde weg was dan dat we boven waren gekomen. De gids van die groep mompelde iets van dat we moesten wachten op onze eigen gids, waardoor we het idee kregen dat de bus van die groep ergens anders stond dan die van ons. Maar in het donker op dat pad alleen zijn was voor ons drie geen optie, dus toch maar die groep gevolgd. Na een bizare afdaling in het donker kwamen we aan bij een restaurant, waar we onze eigen groep hebben opgewacht. In het donker kon je de stromende lava heel goed zien, dat was echt bizar dat we daar zo dichtbij waren geweest..

Door het verliezen van mijn gids en knikkende knieen van inspanning heb ik dit avontuur helaas niet optimaal kunnen ervaren. Het laatste gedeelte bestond namelijk meer uit first things first (veiligheid van mezelf) dan genieten, maar al met al was het toch wel heel bijzonder om het allemaal zo van dichtbij te zien. In een 1ste of 2de wereldland, zouden ze dit nooit toestaan, dus het is toch wel uniek (en gekkenwerk).

Klik hier of op de foto om naar mijn picasa fotoalbum van de volkaan Pacaya te gaan.

Posted by admin - 13/01/10 - 2 comments