Onze eerste uitstapje in Guatemala was Semuc Champey. Dit natuurwonder is niks voor niks volgens velen het mooiste stukje van Guatemala. Turquoise blauwe natuurlijke baden, die van hoog naar laag afdalen. Vanuit sommige baden kan je naar de volgende glijden langs zacht afgeslepen steen met een waterstroom mee en van sommige kan je duiken of springen naar de volgende.
Ons hotel ¨El Portal¨ bevond zich direct bij de ingang van het natuurreservaat, dus we konden er naar toe lopen. Ons hotel was trouwens ook super, alleen dachten we dat we van te voren een privekamer hadden geboekt vanuit Antigua, maar dit bleek toch de dorm te zijn. Onze eerste ervaring in de dorm was prima, er stonden maar 4 bedden en de meisjes die er sliepen waren relaxed.
Men moet het avondeten van te voren bestellen, en rond half 8 krijgt dan iedereen tegelijkertijd eten. Heel gezellig met de andere gasten en sommig personeel. Toen we zaten te eten zaten we aan tafel met een kerel die helemaal gek was van yoga en andere sprirutuele praktijken. Hij wilde ook maar wat graag iedereen een complete massage geven. Eerst echt een uur lang bij een meisje, daarna was Evert vet lang aan de beurt. Later op een andere plek hoorden we van andere mensen die in hetzelfde hotel hadden overnacht, dat deze bewuste massageman ook zijn massages naakt uitdeelde, maar goed, Evert had pijn in zijn rug, dus was desalniettemin blij.
Even later kwam het meisje wat ik eerder in San Pedro, bij het meer van Guatemala had zien optreden, aanzetten met haar gitaar op de rug. Zij bleek ongeveer dezelfde route te volgen als ons en ook in dit hotel zou zij een concertje geven (samen met haar reislover) in ruil voor verblijf en wat eten. Ik genoot weer met volle teugen van haar optreden en de spaanse liedjes van haar aangehaakte latinovriend waren ook sfeervol.
De volgende ochtend gingen we met gids het natuurreservaat in. Je kon ook zonder, maar ons leek het juist wel leuk met gids, omdat je dan toch meer ziet en doet. De anderen van het hotel waren zonder gids naar binnen gegaan, maar in het park haakten ze al snel aan bij ons, omdat ze de dingen die we deden nooit alleen hadden gedaan. Onze gids, Toto, een leuk jong ding, nam ons mee door de baden naar beneden. Zoals ik al zei, met gids kan je meer, want hij wist precies wat wel en niet kon. Waar je wel van af kon glijden, waar je wel in het water kan springen en tot hoever naar beneden we konden. Soms keken we elkaar wel aan, kan dit wel, maar het kwam allemaal goed. Zelfs het weer naar boven klimmen via rotswanden die tegelijkertijd ook als watervallen fungeerden. Eerst je linkervoet daar, dan je rechter en hups! We gingen zo snel, dat we onszelf af en toe op de schouder moesten tikken om even bewust te zijn van hoe mooi het was!
Na de baden gingen we het park weer uit en terug naar het hotel. Daar hadden ze opgeblazen binnenbanden van auto´s om mee de rivier af te tubben. De stroming ging niet heel hard, maar hard genoeg en af en toe moesten we even bij steuren om tussen de uitstekende rosten te manouvreren. Ook hier hielp onze Toto ons weer bij.
Hierna gingen we de grotten bezoeken. Ook dit was weer een spannend avontuur, waarbij je je echt afvraagt of het allemaal verantwoordelijk is. In Europa zouden ze deze tocht in ieder geval met meer veiligheidsmaatregelen uitvoeren.
We gingen de grotten in met een andere gids en van te voren wordt je ook niks verteld over hoe de tocht er uit zal zien en wat mogelijke gevaren zijn. Je slippers moet je achterlaten en je krijgt een brandend kaarsje in je handen gedrukt. De gids zei dat de tocht 1,5 uur zou duren, maar ik dacht dat hij een grapje maakte. Met het brandende kaarsje gingen we de grot in, eerst door laagstaand water, maar later ook zo diep water dat we moesten zwemmen, met de kaars in de hand. Zonder kaarslicht zou je echt helemaal niks zien in de grot, dus met die verlichting was het wel erg spannend.
Toen we langs een stijle, gladde trap door een nauwe doorgang naar boven klommen en ik ergens anders water hoorde kletteren, vroeg ik aan de gids in het spaans: ¨gaan we ook langs dezelfde weg weer naar beneden?¨. Nee, zei de gids, we komen niet langs deze weg weer terug, we nemen een ¨slide¨, en weer dacht ik dat hij een grapje maakte.
Toen kwamen we bij het volgende obstakel, een waterval in de grot. Er hing een touw met klimknopen voor de waterval en we moesten met onze kaarsen in de mond, via het touw naar boven klimmen, met onze voeten tegen de stenen van de waterval (in Europa zou zoiets nooit zonder klimtuigje gaan). Omdat de kaars in mond moest, werd deze gedoofd en moesten we elkaar bijschijnen met klimmen.
We bleven maar van het ene bad in de grot naar het andere bad in de grot omhoog klimmen. We kwamen ergens aan waar de gids naar boven wees, waar we via de rand naar boven zouden moeten klimmen en daarna moesten springen. Maar aangezien ik me al meerdere keren onderwater had gestoten tegen uitstekende rotsen en het donker was, sloeg ik deze sprong maar even over. Evert ging er wel voor, omdat hij op dat moment nog een rush door zich heen had lopen. Gelukkig ging de sprong goed, maar volgens Evert was het wel erg ondiep voor zon sprong en moest je jezelf eigenlijk wel afremmen met je armen.
En weer gingen we nog verder de grot in. Ons kaarsje begon al aardig op te raken en sommige bespaarden deze door hem te doven en gebruik te maken van het licht van anderen. Eigenlijk was ik er wel voor om terug te gaan, maar de gids wilde ons naar het eind toe nemen. Overal onderwater stonden scherpe rotsen, waar we tussen door moesten zwemmen. Helaas stootte ik mijn voet tegen een scherpe rand en haalde hem open. Met licht bloedende voet, gingen we gelukkig na even gerust te hebben aan het einde van de grot weer terug naar de uitgang.
De gids was in het begin wel serieus over de duur van de tocht en de slide naar beneden. Alleen de slide was een smal gat waar water door heen stroomde. Je moest je voeten op een bepaalde manier zetten, je vasthouden aan een uitstekend stuk rots en je vervolgens door het gat laten vallen. Dit zag ik toch niet zo zitten, dus nam samen met Evert en nog een meisje de gewone enge gladde trap naar beneden.
Ik was blij dat ik het licht van buiten zag, maar ook voldaan dat we weer zo’n spannend avontuur op onze ervaringen hadden staan.
Savonds hadden we afgesproken met onze eerste gids, om Cocoloco te drinken. Tijdens een stukje wandelen had hij namelijk een cocosnoot geplukt en hij was helemaal lyrisch over Cocoloco. Dat is dus een cocosnoot gevuld met rum, maar hoe meer je drinkt, hoe minder cocosmelk er in zit, dus op een gegeven moment drink je alleen maar pure rum uit de cocosnoot. We werden er inderdaad een beetje loco van.
Evert moest daarom op een gegeven moment naar bed, maar een leuke avond was het wel met Toto en zijn lokale vriend.
De volgende dag vetrokken we naar Flores, om vanuit daar naar Tikal te gaan.
