We trekken vanaf morgen de Amazone jungle in voor 5 dagen. Daar zullen we natuurlijk geen bereik hebben tot de beschaafde wereld.

Bij terugkomst natuurlijk de mooie verhalen en foto´s van dieren en indianen!

Terwijl we wachten op de jungletour moeten er nog een paar dagen worden gevuld met andere activiteiten dan hoogte-ziek op bed liggen. Dus zijn we verschillende parken aan het bezoeken rondom Quito. Eergisteren hebben we met de bus en betaald liften een mooi stukje origineel Andeaans bos bereikt, waar we flink hard doorheen hebben gestampt en helaas niet zo veel beesten gezien.

We gingen vroeg naar bed om tegen 7:00 opgehaald te worden om de volgende berg te beklimmen. In een bus vol met vrouwen begon de reis naar de actieve vulkaan Cotopaxi in het nationale Cotopaxi park. Helaas was het een beetje bewolkt zodat we niet alle bergtoppen konden zien, maar de wolken gaven ook weer een extra mystiek. Aangekomen op de parkeerplaats op 4500 meter begon het gesteun weer dat ons naar boven begeleide. Gelukkig waren we deze keer niet de enigen die moeite hadden met de hoogte. Het landschap was weer heel anders dan we tot nog toe hebben gezien en het was wel even lekker koud om op een gletser te staan. Nu kunnen we ten minste zeggen dat we de 5000 meter hebben gehaald! Yeah.  Er waren een aantal dames die door hoogte ziekte niet meer op de fiets konden stappen om de 15km 2km downhill mee te maken. Maar omdat we bikkels zijn, zijn we natuurlijk keihard naar beneden gescheurd en hebben we de bus met afhakers ingehaald op de weg naar beneden. En dat was weer een mooi avontuur.

Op naar de jungle! Vanavond om 23:00 gaan we met de nachtbus naar Lago Agrio, waar we worden opgehaald om met een gemotoriseerde kano diep de jungle en het Amazone gebied in te varen.

We gingen vandaag met enige nonchelantie de bergen in om een mooi uitzicht te hebben over Quito. We gingen hiervoor met een skytram naar boven. Deze veredelde skilift bracht ons van  2.950 meter (hoogte van de stad) naar 4.050 meter hoog. Vanuit het bakje hadden we al prachtig uitzicht over de stad. Maar vanuit het einde van de kabelbaan, kon je ook nog iets van 400 meter lopend stijgen (dus naar een hoogte van 4500 meter).

Wouter riep de hele tijd, al die waarschuwingen over hoogteziekte (ga niet de eerste dag dat je in Quito bent die klim doen), die zijn voor pussy’s > Altitude sickness is for pussy’s. Ik was na een klein stukje naar boven al stuk, dus ik riep al snel zullen we niet helemaal naar boven gaan, we moeten ook nog terug.. Hierop zei Wouter, we gaan terug wanneer jij dat wil, maar we kunnen in ieder geval wel een klein stukje gaan. Waarop ik weer zei, we zullen wel zien wie er straks het hardste piept.

Maar we zijn al snel tot de conclusie gekomen dat hoogteziekte toch ook voor bikkels bestaat. Elke keer na een klein stukje klimmen moesten we weer even rusten en elke keer zeiden we, ah even tot die bocht/top om te kijken wat daar achter is, en zo liepen we door tot aan helemaal boven op de top top. Halverwege hadden we allebei al knallende koppijn, maar we moesten en zouden de top bereiken omdat we al zo ver waren gekomen. Mijn benen wilde ook niet meer, maar we hebben het gehaald, en het was een prachtig uitzicht. Al met al hebben we over het stuk naar boven 4,5 uur gedaan en naar beneden 2 uur.

Helemaal stuk van de koppijn hebben we in ons hostel een pizza laten bezorgen, we waren te stuk om nog de deur uit te gaan nadat de taxi ons voor de deur had afgezet. Wouter was zelfs te stuk om zijn helft van de pizza helemaal op te eten, ik had behoorlijke trek. Na het nemen van wat pijnstillers gaat het wel weer, alleen ligt Wouter nou ziekjes in bed. We moeten er gelukkig wel om lachen, dat we allebei te eigenwijs waren om op te geven, omdat we het gewoon wilde halen en zien, terwijl we wisten dat het waarschijnlijk allemaal niet zo verstandig was daar in die hoogte..

Vandaag hebben Wouter en ik helaas afscheid moeten nemen van Evert, zijn 6 weken zaten erop. Op het vliegveld van Panama City namen we ”emotioneel gezellig” afscheid van elkaar (ik sip hem om te moeten achterlaten na 6 weken, en hij natuurlijk ook nog eens sip dat hij in zijn eentje naar huis moest). Evert zou 3 uur later het vliegtuig naar Miami en verder pakken, waar Wouter en ik het vliegtuig naar Quito in Equador namen.

Aangekomen in Quito had ik een groter gevoel van verandering van sfeer en omgeving in vergelijking met de overgangen tussen de landen in Centraal Amerika, hoewel ik het verschil nog niet kan benoemen.

We namen de taxi naar een uitgezocht hostel in de oude buurt van de stad. In Panama City was de oude buurt echt een enorme getto, maar in Quito valt het allemaal reuze mee. We hebben de buurt een beetje te voet verkend, waar heel wat oude coloniale gebouwen en kerken te zien waren. Zo ook een kerk waarvoor 6 ton goud is gebruikt om elke centimeter van de kerk een goud jasje te geven.

We hebben gegeten in een semi lokaal restaurantje, waar het eten heel goedkoop was. Gelukkig serveerden ze daar niet echte authentieke gerechten, waar we over gelezen hebben, bloedworst soep of koeienhoeven soep of allerlei ingewanden. Maar een gebakken cavia aan een stok zal ik misschien toch nog eens willen uitproberen..

Morgen gaan we waarschijnlijk een kleine hike doen op een van de omliggende bergen hier rondom de stad, zodat we nog hoger op komen en van het uitzicht kunnen genieten. Daar zal het nog kouder zijn dan het al in de stad is, we moesten toen we savonds hier buiten liepen dikke truien aan. We wisten wel dat het koud zou zijn, maar hadden toch stiekem gehoopt dat het mee zou vallen!

Wouter is ondertussen aangekomen in Panama City. Morgen gaan we zeilen langs de San Blas eilanden. Deze eilanden worden bewoond door orginele indianen die daar ook hun eigen wet hebben. 2 nachten zullen we op een zeilboot verblijven en de bounty eilandjes in de carabische kust kunnen bewonderen.

Verhaal hierover, volgt uiteraard na ons avontuur.

Wouter komt zondag de 14de al aan in Panama City, dus Evert en ik moeten haast maken om daar dan ook ongeveer te zijn. Morgen vertrekken vanuit Bahia Drake naar Panama. Eerst weer met de boot naar Sierpe, de enige manier om hier vandaan te komen, en vanuit daar kunnen we een stukje meerijden met de eigenaar van de Mirador, ons verblijf hier. De rest gaan we weer met openbaarvervoer doen. Dat betekend dus heel veel overstappen en bij de grens een stukje lopen door niemandsland.

Het plan is om vanuit David, de eerste grote stad die we tegenkomen, naar Islas de Bocas te gaan. Maar er is daar maar 1 hostel en die neemt geen reserveringen aan. De vraag is dus of we daar wel kunnen overnachten, hoewel de Lonely Planet zegt, dat ze altijd wel een plekje creeeren mits je bereidt bent om in een hangmat te slapen. Dat kan nog wel eens een nieuw avontuur worden!

We bevinden ons op dit moment op  Bahia Drake. Een iets minder toeristisch gedeelte van Costa Rica, waar de natuur nog ietsje meer ongerept is. Het bestaat uit een soort schiereiland dat alleen per boot te bereiken is. De prijzen zijn daarom hier nog hoger dan in de rest van Costa Rica, omdat de bevoorrading en dergelijke voor de mensen hier ook wat kostbaarder is.

We zijn dan ook aangekomen per boot, wat nog wel even spannend was omdat we ook een gedeelte over zee gingen. De boot voer tussen twee grote rotsblokken in het water door, waar zich net ook een grote golf vormde. Het was een achtbaan gevoel, gevolgd door een frisse douche! Daarna moesten we ook met tassen een klein stukje door het water heen om op het strand te kunnen komen.

We hebben hier cabinas met uitzicht op zee, vanaf de berg, en we krijgen inclusief de prijs van de overnachting 3 maaltijden per dag erbij. Wel zo gezellig met alle gasten tegelijkertijd eten wat de pot schaft. Iedereen gaat hier wel vroeg naar bed, want geen stroom in de cabinas en morgen weer vroeg op om zoveel mogelijk beesten in het nationaal park te kunnen zien en natuurlijk om de hitte. Onze wekker staat om kwart voor 5. Dus ik ga ook zo lekker slapen!

Toen Baukje net naar bed wilde gaan, zat er een hele, maar dan ook hele grote spin in hun cabinas. Volgens Martijn was het een wolfspin. Die hebben ze er maar even door de lokale meneer van hier laten vangen, maar lekker slapen??

Op dit moment bevinden Evert en ik ons in Costa Rica. We hebben Monteverde bezocht en daar een Canopy gedaan. Later zijn we doorgegaan naar de vulkaan Arenal en hebben gebadderd in natuurlijke springs van heel heet water. Op dit moment zitten we in Manuel Antonio, een strandplaatsje met hele mooie natuur. We hebben vandaag in het natuurpark heel veel dieren gezien. Later als ik meer tijd heb en zodra ik weer een computer vind die mijn foto’s wel wil uploaden naar picasa, volgt er meer!