Het is al weer een week geleden dat ik de volkaan Pacaya heb beklommen, dus het verhaal zal er iets minder spectaculair uitkomen dan het werkelijk was, maar het was me toch een avontuur!

In de lonely planet stond een heel verhaal over de gevaren die er vroeger waren, namelijk veel bandieten die toeristen beroofden. Maar omdat er nu toeristen politie rondloopt zou het nu wel veilig zijn. Toch is het advies, altijd met een groep en gids blijven. Daarnaast stond er in de lonely planet dat er ook nog wel eens toeristen geraakt worden door een rondvliegend stuk lava. Dus veel plezier gringos!

Aangekomen bij de voet van de volkaan kregen we een gids toegewezen, hij zou ons begeleiden naar de top en weer terug. Ook hij zei dat het belangrijk was om bij elkaar te blijven in een groep of we allemaal een zaklamp bij ons hadden voor de afdaling in het donker.

Na 2 uur zonder echte pauzes met een hoog tempo de volkaan op te klimmen waren we op de hard geworden lava korst aangekomen. Ik dacht dat we gewoon vanaf een afstand de stromende lava zouden bekijken, en dat was ook zo. MAAR, tussen de hard geworden lava waar we overheen liepen, was door scheuren heen ook hot lava te zien. Je moest dus heel voorzichtig zijn waar je je voet neer zette en over de scheuren met daaronder lava heen springen. 1 stap verkeerd en doeg voetje. Er waren ook mensen met goedkope schoenen waarvan het rubber van de zool was weggesmolten omdat de stenen waar we overheen liepen zo heet waren.

Het voelde er letterlijk en figuurlijk ‘Like Hell’. Het rook er overal naar verbrand rubber en zwavel, door de dampende hitte die onder de stenen vandaan kwam en brandende zon zag je geen hand voor ogen en het was iedereen voor zichzelf daarboven. Sommige stukken harde korst brokkelde af als je er op ging staan, dus ik vond op dat moment niet zo leuk meer. Metaforisch gezien bevonden we ons op de chocolade korst van een ijsje. De hele korst zou kunnen afbreken en gaan verschuiven. Toch stonden er mensen gewoon marsmellows te smelten. Maar nog het ergste van het hele verhaal, onze gids was opeens heel snel langs een ander stuk dan we omhoog waren gekomen, weg van de groep. Ik had knikkende knieen door te veel inspanning en te weinig gegeten, dus ik was samen met iemand anders van mijn groep dezelfde weg weer afgedwaald, zonder gids, maar tenminste wel op eigen tempo.

Weer op gewone aarde, waren we met zijn drieen, zonder gids. Omdat er zoveel verhalen rondgingen over risicos van overvallen wilden we niet als gemakkelijke prooien met zijn drieen blijven wachten in de hoop dat onze groep nog achter ons was. Daarom namen we maar het zekere voor het onzekere en zijn we een andere groep gevolgd. Ondertussen in het donker langs een smal steil bergpad naar beneden, wat niet dezelfde weg was dan dat we boven waren gekomen. De gids van die groep mompelde iets van dat we moesten wachten op onze eigen gids, waardoor we het idee kregen dat de bus van die groep ergens anders stond dan die van ons. Maar in het donker op dat pad alleen zijn was voor ons drie geen optie, dus toch maar die groep gevolgd. Na een bizare afdaling in het donker kwamen we aan bij een restaurant, waar we onze eigen groep hebben opgewacht. In het donker kon je de stromende lava heel goed zien, dat was echt bizar dat we daar zo dichtbij waren geweest..

Door het verliezen van mijn gids en knikkende knieen van inspanning heb ik dit avontuur helaas niet optimaal kunnen ervaren. Het laatste gedeelte bestond namelijk meer uit first things first (veiligheid van mezelf) dan genieten, maar al met al was het toch wel heel bijzonder om het allemaal zo van dichtbij te zien. In een 1ste of 2de wereldland, zouden ze dit nooit toestaan, dus het is toch wel uniek (en gekkenwerk).

Klik hier of op de foto om naar mijn picasa fotoalbum van de volkaan Pacaya te gaan.